Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 r.

Sąd Rejonowy w R. Ś. Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Dominika Hrehorowska

Protokolant sekretarz sądowy Iwona Maciąg-Głąbica

przy udziale Prokuratora – A. G.

po rozpoznaniu dnia 15 września 2015 r. sprawy

A. S. (1) (S.), syna J. i V. z domu N.,

urodzonego (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 9 stycznia 2013 r. w R. na terenie stacji kolejowej R. K. dokonał włamania do metalowej skrzynki z napędem numer 15 poprzez wyłamanie zamka zabezpieczającego skąd z wnętrza zabrał celem przywłaszczenia silnik elektryczny o wartości 2200 złotych, przekładnię o wartości 4200 złotych oraz metalową pokrywę o wartości 900 złotych działając na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w T. (...) O. przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 lipca 2007 r. sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 kk. którą to karę odbywał w okresie od 25 stycznia 2007 r. do 28 maja 2007 r. i w okresie od 25 maja 2008 r. do 7 grudnia 2010 r.

- tj. o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

II.  w dniu 8 stycznia 2013 r. w R. na terenie stacji kolejowej R. K. dokonał włamania do metalowej skrzynki z napędem numer 14 poprzez wyłamanie zamka zabezpieczającego skąd z wnętrza zabrał celem przywłaszczenia silnik elektryczny o wartości 2200 złotych, przekładnię o wartości 4200 złotych oraz metalową pokrywę o wartości 900 złotych działając na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w T. Sekcja Eksploatacji O. przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 lipca 2007 r. sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 kk. którą to karę odbywał w okresie od 25 stycznia 2007 r. do 28 maja 2007 r. i w okresie od 25 maja 2008 r. do 7 grudnia 2010 r.

- tj. o czyn z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

1.  uznaje oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dopuścił się ciągu przestępstw w ten sposób, że:

- w dniu 9 stycznia 2013 r. w R. na terenie stacji kolejowej R. K. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał włamania do metalowej skrzynki z napędem numer 15 poprzez wyłamanie zamka zabezpieczającego skąd z wnętrza zabrał celem przywłaszczenia silnik elektryczny o wartości 2200 złotych, przekładnię o wartości 4200 złotych oraz metalową pokrywę o wartości 900 złotych działając na szkodę (...) S.A. przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 lipca 2007 r. sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 kk. którą to karę odbywał w okresie od 25 stycznia 2007 r. do 28 maja 2007 r. i w okresie od 25 maja 2008 r. do 7 grudnia 2010 r. tj. przestępstwa z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

- w dniu 8 stycznia 2013 r. w R. na terenie stacji kolejowej R. K. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał włamania do metalowej skrzynki z napędem numer 14 poprzez wyłamanie zamka zabezpieczającego skąd z wnętrza zabrał celem przywłaszczenia silnik elektryczny o wartości 2200 złotych, przekładnię o wartości 4200 złotych oraz metalową pokrywę o wartości 900 złotych działając na szkodę (...) S.A. przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 lipca 2007 r. sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 kk. którą to karę odbywał w okresie od 25 stycznia 2007 r. do 28 maja 2007 r. i w okresie od 25 maja 2008 r. do 7 grudnia 2010 r. tj. przestępstwa z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91§1 kk skazuje go na karę 1 ( jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

2. na mocy art. 46 § 1 kk. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 14.600,00 (czternaście tysięcy sześćset 00/100) złotych;

  3.na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9 stycznia 2013 r. godz. 12:30 do dnia 10 stycznia 2013 r. godz. 15:40 i uznaje orzeczona kara pozbawienia wolności została wykonana co do 2 (dwóch) dni;

4. na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt (...)

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2013 roku na stacji kolejowej R. K. nastąpiło włamanie do metalowej skrzynki z napędem o nr 14 poprzez wyłamanie zamka, skąd następnie dokonano zaboru w celu przywłaszczenia silnika elektrycznego o wartości 2200 złotych, przekładni o wartości 4200 złotych i metalowej pokrywy o wartości 900 złotych na szkodę (...) S.A.

W dniu 9 stycznia 2013 roku około godziny 11:00 A. B. – zatrudniony w (...) S.A. Zakład (...) w charakterze mistrza automatyki i sterowania ruchem kolejowym, został powiadomiony przez dyżurnego ruchu A. S. (2) o braku kontroli nad napędem nr 15 i 16 CD. A. B. udał się we wskazany rejon, gdzie stwierdził dokonanie włamania do metalowej skrzynki zamykanej na klucz z napędem nr 15 CD, z wnętrza której dokonano zaboru silnika elektrycznego o wartości 2200 złotych, przekładni o wartości 4200 złotych i metalowej pokrywy o wartości 900 złotych. W rejonie torowiska A. B. zauważył, co najmniej dwie osoby postronne ciągnące wózek, którą to informację przekazał A. S. (3), który z kolei powiadomił SOK i policję. Wezwani na miejsce funkcjonariusze Policji dokonali kontroli torowiska i przyległego terenu. Po otrzymaniu od dyżurnego Komisariatu III Policji informacji, iż potencjalni sprawcy kradzieży z włamaniem, z których jeden ubrany był w kurtkę w biało-czerwone pasy, pchają wózek ulicą (...) w R., udano się na pobliskie złomowisko. Przy dwukołowym wózku stały trzy osoby. Na widok funkcjonariuszy, jedna z tych osób oddaliła się. Na miejscu pozostał oskarżony A. S. (1), który dokonywał cięcia metalowego elementu zamontowanego w imadle oraz M. K.. Z pracownikiem skupu złomu ustalono, iż osoby te przyszły przed chwilą i żadna z rzeczy znajdujących się na wózku nie została jeszcze przyjęta. Na terenie nastawni kolejowej w K. stwierdzono, że zabezpieczone 12 elementów metalowych pochodzą z 2 silników napędów zwrotnicowych rozjazdów o nr 14 i 15, w tym stanie przedstawiających jedynie wartość złomową i nie nadających się do wykorzystania.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie częściowych wyjaśnień oskarżonego A. S. (1) (k. – 30, 39, 68, 184-185), zeznań świadka A. B. (k. -15-16, 88, 209), zeznań świadka J. W. (k. – 21, 106), zeznań świadka F. W. (k. - 32-33, 106, 240), zeznań świadka A. S. (2) ( k. 280-281) zeznań świadka A. K. (1) ( k.281) częściowo zeznań świadka M. K. (k. – 34, 209-210, ), dokumentacji fotograficznej (k.- 7-11), protokołu oględzin miejsca (k. 12-13), pokwitowania z dnia 09.01.2013 r. (k.- 17), pism (...) S.A. (k.- 18, 36-37, 54-55), odpisów notatników służbowych (k. 230-232), książki kontroli urządzeń sterowania ruchem kolejowym ( k. 294-298, 327), dziennika telefonicznego ( k. 297- 301).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony A. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Korzystając z prawa do składania wyjaśnień podał, że zarzucanych mu czynów dokonał sam. Wyjaśnił, iż M. K. jest mu winien pieniądze i w tym celu przyszedł na teren skupu złomu, akurat w czasie przyjazdu funkcjonariuszy Policji.

Na etapie postępowania sądowego oskarżony A. S. (1) przyznał się jedynie do kradzieży silników w dniu 9 stycznia 2013 roku. Podał, że nie dokonał włamania, albowiem skrzynki, w których przedmiotowe silniki znajdowały się, były otwarte. Oskarżony dodał, że w skrzynce z napędem nie było przekładni ani pokrywy metalowej. A. S. (1) zaprzeczył, iż dokonał kradzieży z włamaniem w dniu 8 stycznia 2013 roku. Podtrzymał jednak w całości swoje wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, wskazując, iż chciał jak najszybciej zostać zwolniony.

Wyjaśniając ponownie na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2014 r. oskarżony nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów, wskazując, iż pomagał jedynie M. K. rozebrać silniki i że uzgodnili między sobą, iż on „weźmie to na siebie” bowiem miał „czyste konto” - odbył wszystkie kary. Dodał, iż przyznał się bez składania wyjaśnień, żeby później ustalić wersję i że spodziewał się wyroku w zawieszeniu.

Analiza wyjaśnień oskarżonego A. S. (1) w kontekście przeprowadzonego postępowania dowodowego prowadzi do wniosku, iż na miano wiarygodnych zasługiwała część wyjaśnień oskarżonego. Faktem jest, iż w toku postępowania przygotowawczego oskarżony słuchany dwukrotnie przyznał się popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień, wskazując jedynie, iż zarzucanych mu czynów dokonał sam, natomiast w toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się jedynie do dokonania kradzieży wskazanych elementów w zarzucie pierwszym, by przy ponownym rozpoznawaniu sprawy nie przyznać się do żadnego ze stawianych mu zarzutów i wskazać na M. K., jako na osobę, która popełniła czyny mu zarzucone. Zdaniem Sądu zmiana stanowiska oskarżonego, podyktowana była przyjętą linią obrony, którą oskarżony podjął dopiero w toku postępowania sądowego, a która przy ponownym rozpoznawaniu sprawy zmieniła się jeszcze bardziej, co zdaniem Sądu wynikało wprost z rodzaju orzeczonej względem oskarżonego kary. Nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony już w postępowaniu przygotowawczym miał pełne rozeznanie co do wagi postawionych mu zarzutów. A. S. (1) miał uprzednio kontakt z organami ścigania, co więcej odbywał karę pozbawienia wolności, zdawał sobie sprawę, iż ponownie popełnił czyn skierowany przeciwko mieniu. Zdaniem Sądu niewątpliwie oskarżony A. S. (1) ustosunkowując się dwukrotnie do postawionych mu zarzutów w toku postępowania przygotowawczego miał pełną wiedzę pod jakim zarzutem stoi. W tym miejscu wskazać należy, na negatywną ocenę zeznań świadka M. K., pouczonego o prawie do odmowy odpowiedzi na pytania, które mogłyby go narazić na odpowiedzialność karną, co do swojej roli i roli oskarżonego oraz motywów ich działań. Sąd dokonał negatywnej oceny zeznań świadka M. K., odmawiając wiary jego zeznaniom w tym zakresie w jaki wskazał, iż to on sam dokonał zarzucanych oskarżonemu A. S. (1) czynów. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż M. K. zeznając na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. początkowo przedstawiał wersję zdarzeń częściowo korespondującą z wersją prezentowaną uprzednio przez oskarżonego, z tym zastrzeżeniem, iż ich spotkanie na złomowcu nie miało żadnego związku z jakimkolwiek przestępstwem – tu więc zeznawał w sposób, w który miał na celu uwolnić zarówno oskarżonego od zarzucanych mu czynów, jak i wskazać, iż również on nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek przestępstwem, którą następnie zmienił po okazaniu mu listu kierowanego do oskarżonego i kreując niejako lustrzane odbicie całego zdarzenia, zaprezentowane początkowo przez A. S. (1), czyli siebie w roli osoby, która dokonała zaboru silników, a oskarżonego jako tego, który z ich zaborem nie miał nic wspólnego. Sąd uznał, iż M. K., zdając sobie sprawę z rodzaju kary wymierzonej oskarżonemu i faktu posłużenia się przez oskarżonego skierowanym przez niego listem, niejako w ramach solidarności między nimi, oraz wobec zdania sobie sprawy z sytuacji jakiej się znalazł, wobec ujawnienia treści kierowanej do oskarżonego korespondencji, dąży do uwolnienia go od odpowiedzialności karnej. Zaznaczyć należy również, iż z treści listu wysłanego do oskarżonego przez M. K., nie wynika, iż zarzucane czyny miał popełnić sam M. K., a dotyczy on kwestii odpowiedzialności za czyny. Niewątpliwym jest, iż obaj w/w musieli czynić miedzy sobą ustalenia co do dalszego ich postępowania po zatrzymaniu na zomowcu, z którego wynikało wskazanie przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, iż zarzucanych mu czynów dokonał sam, które to uzgodnienia uległy jednakże diametralnej zmianie, po tym jak oskarżony zdał sobie sprawę z konsekwencji prawnych swoich czynów. Niemniej jednak podkreślić należy, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności zeznania pracowników pokrzywdzonej spółki i funkcjonariusza policji F. W. wykazały, iż zarówno wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzecza on swemu sprawstwu jak i zeznania M. K., w których wskazuje iż A. S. (1) nie popełnił zarzucanych mu przestępstw, jawią się jako niewiarygodne. Zeznania pracowników pokrzywdzonego pozostają bowiem w opozycji do wyjaśnień tak oskarżonego jak i świadka M. K., iż kradzieży silników miała dokonać jedna osoba, co dodatkowo wobec treści pierwotnych wyjaśnień oskarżonego wskazuje, iż obaj w/w dokonali przestępstw zarzuconych oskarżonemu A. S. (1). Z relacji pracowników pokrzywdzonej spółki wynika, bowiem wprost, wskazanie, nie na jedną osobę, lecz na co najmniej dwie osoby pchające wózek, ( A. S. (2) mówi nawet o trzech osobach ) oraz na cechy charakterystyczne osoby – biało czerwona kurtka, w którą w momencie zatrzymania ubrany był M. K., które pozwoliłyby funkcjonariuszom Policji na zatrzymanie sprawców w punkcie skupu złomu. Reasumując wskazać należy, iż brak jest racjonalnych podstaw do uznania, iż oskarżony przyjął na siebie odpowiedzialność za czyny, których nie popełnił, tego typu działanie sprzeczne jest zdaniem Sądu, z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się dodatkowo do pierwotnych wskazań oskarżonego, iż nie dokonał on włamania, a jedynie kradzieży wymienionych elementów wskazać należy, iż z zeznań przesłuchanego świadka J. W. wynika, że skrzynka napędu nr 15 była zamknięta na zamek, którego wyłamanie zostało stwierdzone. Przedmiotowe zeznania wskazują również na fakt, iż skrzynka napędu nr 14 także była zabezpieczona zamkiem. Zdaniem Sądu brak jest podstaw, by przyznać walor wiarygodności również pierwotnym wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w toku postępowania sądowego. Przedmiotowe wyjaśnienia stanowiły więc niewątpliwie wyraz przyjętej wówczas linii obrony, którą w tym okresie oskarżony prezentował celem zminimalizowania swojej odpowiedzialności.

Dla dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych istotne znacznie miały zeznania świadków będących pracownikami pokrzywdzonego. Świadkowie J. W., A. B. i A. S. (2), zgodnie podali okoliczności dotyczące zaboru mienia w postaci silników elektrycznych, pokryw oraz przekładni po uprzednim włamaniu do skrzynki z napędem nr 14 i 15. Świadkowie przedstawili całość swojej wiedzy na ten temat. Wskazali na fakt, iż przedmiotowe skrzynki z napędem nr 14 i 15 były zabezpieczone poprzez zamek, który był każdorazowo wyłamany. Zeznania tych osób, w szczególności zeznania J. W. wskazują na wysokość szkód które powstały na skutek zaboru przedmiotowej infrastruktury kolejowej. Zdaniem Sądu brak jest podstaw by odmówić im wiarygodności. Osoby te przedstawiły całość swojej wiedzy w tym zakresie. Ich zeznania stanowiły spójną i logiczną całość. Ponadto zeznania w/w świadków korelują z materiałem dowodowym w postaci książki kontroli urządzeń sterowania ruchem kolejowym.

Jako zasługujące na wiarę i poczynienie w oparciu o nie ustaleń faktycznych Sąd uznał również zeznania świadka A. K. (1), brak było obiektywnych podstaw by kwestionować owe zeznania.

Sąd jako szczere oceniał zeznania świadka W. S. – matki oskarżonego.

Dla poczynionych ustaleń faktycznych znaczenie miały także zeznania świadka F. W. – funkcjonariusza Policji, który dokonał zatrzymania A. S. (1) i M. K.. Z zeznań świadka F. W. wynika, że jedna z osób, które poruszały się po torowisku i budziła zastrzeżenia, co w konsekwencji doprowadziło do powiadomienia Policji, miała założoną kurtkę z biało – czerwonym pasem. Wskazać należy, iż osoba ta została następnie zatrzymana wraz z oskarżonym w punkcie skupu złomu. Z relacji świadka F. W. wynika, że osoby te wspólnie pchały wózek z elementami metalowymi od strony torowiska ulicą (...) w R.. Mając na względzie przedmiotowe zeznania Sąd stwierdza, że zeznania świadka M. K. nie polegają na prawdzie. Nie ulega wątpliwości, że świadek F. W. nie miał żadnego interesu by złożyć zeznania niezgodne z rzeczywistością.

Zdaniem Sądu zeznania świadka A. K. (2) nie stanowią znacznego wkładu w dokonane ustalenia faktyczne.

Mając na względzie przeprowadzone postępowanie dowodowe Sąd stwierdza, iż zarzuty postawione oskarżonemu A. S. (1) są zasadne. Oskarżony został zatrzymany na terenie punktu skupu złomu. Z relacji świadka F. W. wynika, że osoby widziane na terenie szlaku kolejowego w rejonie skrzynki napędu nr 15 kierowały się następnie ulicą (...) na teren punktu skupu złomu, gdzie oskarżony został zatrzymany i miał przy sobie silniki z napędów nr 14 i 15.

W dalszej kolejności Sąd stwierdza, że oskarżony A. S. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu w ciągu 5 lat od odbycia kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 17 lipca 2007 r. sygn. akt (...) za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 kk, którą to karę odbywał w okresie od 25 stycznia 2007 r. do 28 maja 2007 r. i w okresie od 25 maja 2008 r. do 7 grudnia 2010 r. Przestępstwo to było przestępstwem podobnym do przestępstwa przypisanego w przedmiotowej sprawie. A zatem Sąd uznał, iż oskarżony działał w warunkach recydywy, co spowodowało, iż w kwalifikacji prawnej przyjęto również art. 64 § 1 kk.

Oskarżony jest winny. Można mu bowiem zarzucić, że w czasie jego karalnego i bezprawnego czynu nie dał posłuchu normie prawnej, mimo, że możliwość taka istniała. Wina oskarżonego jest pełna, albowiem nie zachodzą żadne okoliczności umniejszające winę. Oskarżony jest dorosły i w pełni poczytalny.

Rozpatrując kwestię stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu wskazać należy, że jawi się on jako znaczny mając na względzie charakter naruszonego dobra prawnego. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem naruszył najszersze prawo do rzeczy, jakie przysługiwało pokrzywdzonemu. Działanie oskarżonego z niskich pobudek skierowane na osiągnięcie szybkiej korzyści majątkowej istotnie rzutuje na ogólna ocenę przypisanych mu czynów. Nie bez wpływu na ogólną ocenę zachowania oskarżonego pozostaje fakt działania w warunkach powrotu do przestępstwa.

Sąd podzielił stanowisko oskarżyciela publicznego w kwestii przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnych czynów zarzuconych oskarżonemu. Do znamion przestępstwa włamania określonego w art. 279 § 1 kk należy, obok kradzieży mienia, usunięcie przeszkody materialnej zamykającej dostęp do tego mienia. Przestępstwo to, jakkolwiek obejmuje dwie czynności wykonawcze, z których każda mogłaby być przyjęta jako wyczerpująca znamiona odrębnych przestępstw z art. 288 § 1 kk i z art. 278 § 1 kk, w istocie stanowi jeden czyn jako zdarzenie faktyczne i jedno przestępstwo o surowszej kwalifikacji z uwagi na to, że zabór mienia związany jest z usunięciem przeszkody materialnej. Działanie w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk także znalazło odzwierciedlenie w przyjętej kwalifikacji obu przypisanych oskarżonemu czynów.

W kontekście powyższych stwierdzeń Sąd uznał oskarżonego A. S. (1) za winnego popełnienia czynów szczegółowo opisanych w wyroku uznając iż działał wspólnie i w porozumienie z ustaloną osobą, gdzie każdy z czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk przy przyjęciu, iż wymienione czyny wstępnej zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw o którym mowa w art. 91 § 1 kk, to jest w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy.

Kształtując wymiar kary pozbawienia wolności Sąd uznał, iż orzeczona kara będzie karą odpowiednią do stopnia społecznej szkodliwości czynu, który w niniejszej sprawie jest wysoki. Wskazują na to okoliczności przedmiotowe przypisanego czynu, w szczególności to, iż oskarżony swoim zachowaniem naruszył jedno z ważniejszych dóbr chronionych prawem kilku osób, to jest prawo własności, nadto działanie z niskich pobudek motywacyjnych powoduje, że działania oskarżonego jako karygodne wymaga odpowiedniej reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy jest właściwą sankcją karną. Uwzględnia bowiem okoliczności podmiotowe i przedmiotowe przypisanego oskarżonemu czynu. Podnieść należy, iż oskarżony był do tej pory kary sądownie, co więcej za przestępstwa podobne (k. 316). Powyższa okoliczność w istotny sposób rzutuje na jego postawę i ocenę jego prognozy kryminologicznej, która mimo podjęcia obecnie przez oskarżonego zatrudnienia, jawi się jako negatywna. Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących. Przypisane oskarżonemu czyny, są w wysokim stopniu naganne i w związku z tym wymagają zdecydowanej reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. Orzeczona kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy ma także na uwadze względy na społeczne w zakresie oddziaływania kary. Względy społeczne są podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego. Sąd stwierdza, iż brak było podstaw by zastosować wobec oskarżonego dobrodziejstwo wynikające z warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Jakkolwiek kara w takim wymiarze uprawniała do rozważenia przesłanek dla jej warunkowego zawieszenia, to oczywistym jest, że oskarżony na dobrodziejstwo o takim charakterze nie zasługuje. Popełniając przestępstwo, pomimo uprzedniego odbywania kary za przestępstwo podobne, oskarżony jednoznacznie okazał, iż jego negatywna społecznie postawa wobec dobra chronionego prawem, ujawniona w niniejszym postępowaniu, nie jest przypadkowa, lecz ma charakter trwały. Oskarżony otrzymał w przeszłości ostrzeżenie w postaci uprzedniego skazania, a mimo to ponownie naruszył normę karną. Nie dopełnił zatem wymogów, które stawia się osobom skazanym. Lekceważąc wcześniejsze skazanie oskarżony zawiódł szczególne oczekiwania jakie stawia się wobec osób wcześniej karanych. W tym stanie rzeczy niepodobna przyjąć, że również kara warunkowo zawieszona zapobiegłaby ponownemu popełnieniu przestępstwa przez oskarżonego. Wzgląd na okoliczności przedmiotowe, przede wszystkim fakt, iż oskarżony, w krótkim odstępie czasie dopuścił się dwóch przestępstw o bardzo dużym ładunku kryminogennym wykluczają możliwość by zastosować wobec oskarżonego instytucję o której mowa w art. 69 § 1 i 2 kk obowiązującą w dacie popełnienia przestępstwa. Niniejsze zdarzenia nie stanowiły incydentalnych sytuacji, które dawałyby podstawę do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Nie ulega wątpliwości, iż każda osoba dopuszczająca się przestępstwa winna ponieść karę za swoje zachowanie. Zachowania oskarżonego stanowiły wyraz rażącego lekceważenia podstawowych zasad współżycia społecznego, a przede wszystkim braku poszanowania dla innej osoby, przede wszystkim jej własności. Zachowanie oskarżonego wymaga zdecydowanej reakcji, albowiem nie jest to sposób na uzyskiwanie środków materialnych. Zdaniem Sądu w tych okolicznościach trudno oczekiwać, aby orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania było wystarczające dla zapobieżenia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez oskarżonego. Sąd miał na uwadze również represyjną funkcję kary. Zważywszy na dotychczasowy sposób życia oskarżonego uznać należy, że bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze nie stanowi represji nadmiernie surowej. Mając na uwadze powyższe względy Sąd uznał, że warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary nie pozwoliłoby na osiągnięcie wobec sprawcy celów tej kary. Sąd wziął pod uwagę również cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając oskarżonym karę Sąd dążył do wzbudzenia w nim przekonania, że negatywne skutki popełniania przestępstw przekraczają płynące z tego korzyści majątkowe. Sąd miał na celu również względy ogólnoprewencyjne dążąc do wzbudzenia u osób należących do najbliższego otoczenia oskarżonego przekonania, iż brak poszanowania dla obowiązującego prawa rodzi szereg niekorzystnych konsekwencji, a sprawcy powracający do przestępstwa musza ponieść surowe tego skutki.

Nadto wskazać należy, iż orzeczona kara spełnia swe cele w zakresie indywidualnego oddziaływania na sprawcę przedmiotowego występku, poprzez odstraszenie go od ponownego wejścia na drogę przestępstwa oraz przede wszystkim przez jego wychowanie, polegające na kształtowaniu postawy akceptowanej społecznie. Spełnia ona również wymagania prewencji generalnej, wyrażającej się poprzez społeczne jej oddziaływanie, które polega na kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa oraz odstraszaniu potencjalnych sprawców przestępstw od ich popełnienia, uświadamiając jednocześnie, iż każdy poniesie odpowiedzialność karną za popełnione przestępstwo.

Na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. zasądzono obowiązek naprawienia szkody w całości od oskarżonego A. S. (1). Sąd orzekając na wniosek pokrzywdzonego na zasadzie art. 46 § 1 kk o obowiązku naprawienia szkody w całości wziął pod uwagę, iż odzyskane elementy silników stanowiły jedynie wartość złomową.

Stosownie do regulacji art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa. Stosując wobec oskarżonego instytucję zwolnienia od kosztów sadowych Sąd miał na uwadze rodzaj orzeczonej wobec oskarżonego kary oraz ciążący na oskarżonym obowiązek naprawienia szkody.

Mając na względzie powyższe orzeczono jak w sentencji.